Wulkan z niebieską „lawą”
W internecie można znaleźć niesamowite fotografie wulkanu wybuchającego na niebiesko.
Zdjęcia wykonane przez francuskiego fotografa Oliviera Grunewalda podczas kręcenia filmu dokumentalnego dla Genewskiego Towarzystwa Wulkanologicznego, zostały zrobione bez użycia filtrów ani obróbki graficznej.
Dlaczego więc lawa jest niebieska?
Lawa, czyli stopiony materiał skalny wypływający się z Ziemi w ultra wysokich temperaturach, nie różni się znacznie kolorem od tej z innych wulkanów, która w zależności od szczegółowego składu mineralnego przyjmuje zwykle jasny czerwony lub pomarańczowy kolor.
W przypadku Kawah Ijen dodatkowo zostają uwolnione bardzo duże ilości gazów siarkowych przy wysokim ciśnieniu i temperaturze (niekiedy przekraczającej 600 ° C) wraz z lawą.
Wystawiony na działanie tlenu i roziskrzony przez lawę siarczan z łatwością płonie na jasnoniebieski kolor. Czasami jest tak dużo siarki, że spływając po skale i paląc się, wygląda on jak niebieska lawa rozlewająca się w dół zbocza. Ale jako, że to płomienie są niebieskie, a nie sama lawa, efekt jest widoczny tylko w nocy, w ciągu dnia wulkan wygląda jak inne wulkany.
Na zdjęciach Francuza, widać również mężczyzn pracujących w niebieskiej poświacie. To górnicy pozyskujący siarkę ze skały uformowanej po tym, gdy niebieskie płomienie zgasną, tworzącej z lawą zespoloną skałę. Jest ona stosowana w przemyśle spożywczym i chemicznym.
„Aby podwoić swoje skromne dochody najsilniejsi z tych mężczyzn pracują w nocy, przy elektryzującym niebieskim świetle kwasu siarkowego wydychanego przez wulkan” mówi Grunewald. Niektórzy pracownicy są dziećmi, które chcą wspomóc rodzinę na każdy możliwy sposób.
Uchwycenie tych niezwykłych zdjęć – niektóre zrobione są zaledwie kilka metrów od ognia, było znacznie bardziej wymagające fizycznie niż większość wcześniejszych projektów fotografa.
„Głównym problemem były kwaśne gazy, które nieustannie wirowały w kraterze. Noc poważnie zwiększała trudności, ponieważ nie dało się przewidzieć, kiedy gęste gazy otoczą nas. Niekiedy ugrzęźliśmy w chmurze gazu przez ponad godzinę, nie będąc w stanie zobaczyć własnych rąk”.
Trzydzieści dni w kraterze wystarczyło by pokazać ekipie, jak wyniszczające środowisko tych kopalń może być dla zdrowia.
„Podczas mojej pierwszej podróży, straciłem aparat i dwa obiektywy, które zostały skorodowane kwasem. Po powrocie do domu, zajęło do trzech tygodni aby skóra straciła zapach siarki”.
Na zdjęciach, niebieskie płomienie jawią się przepięknie, nawet surrealistycznie. Ale w przypadku górników, którzy spędzają miesiące lub lata na wulkanie, dwutlenek siarki wywołuje realne skutki zdrowotne, narażając ich na przewlekłe podrażnienia gardła i płuc, trudności w oddychaniu i choroby płuc. Efekty ich aktywności górniczej mogą być katastrofalne.
Zdjęcia: oliviergrunewald.com
