Międzynarodowy Dzień Tańca, obchodzony na świecie 29 kwietnia, został ustanowiony w 1982 r. przez Komitet Tańca Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI-UNESCO). Datę wybrano na pamiątkę chrztu wybitnego reformatora sztuki tańca, twórcy europejskiego teatru baletowego, francuskiego tancerza i choreografa Jeana-Georges’a Noverre’a (1727-1810).

Każdego roku inny wybitny artysta reprezentujący międzynarodowe środowiska tańca przygotowuje orędzie adresowane do tych, którzy uprawiają i kochają taniec. Przesłaniem jest celebrowanie tańca, czerpanie radości z uniwersalnego charakteru tej formy sztuki, przekraczanie granic politycznych, kulturowych i etnicznych oraz łączenie ludzi przy pomocy uniwersalnego języka tańca.

Autorką tegorocznego międzynarodowego orędzia jest Kang Sue-jin – pochodząca z Korei Południowej tancerka, Dyrektorka Artystyczna Korean National Ballet, doktor honoris causa Wydziału Tańca Sookmyung Women’s University w Seulu. Przez ponad 15 lat była solistką i pierwszą solistką Stuttgarter Ballett. W 2007 roku została wyróżniona tytułem „Kammertanzerin” (najwyższym odznaczeniem tanecznym przyznawanym w Niemczech).

 

Pandemia Covid-19 wstrzymała nasze życie, z którego dotąd swobodnie korzystaliśmy. Zmusiła nas do ponownego przemyślenia pojęć „taniec” i „tancerka”/„tancerz”. Kiedyś taniec stanowił środek wyrazu i komunikacji poprzez gesty. Później przekształcił się w sztukę performatywną, poruszającą duszę i inspirującą publiczność. Taniec jest formą nietrwałą, trudną do odtworzenia po wykonaniu, ponieważ powstaje przy udziale całego ciała i duszy. Składa się z ulotnych chwil, dlatego tancerki i tancerze muszą być nieustannie w ruchu. Pandemia ograniczyła jednak, a nawet zablokowała, sztukę tańca w jej pierwotnej formie. Mimo poprawy sytuacji występy taneczne nadal podlegają licznym ograniczeniom. To skłania nas do pielęgnowania cennych wspomnień z czasów, kiedy tancerze i tancerki olśniewali niczym klejnoty, wyrażając ludzkie cierpienia i niepokoje, wolę i nadzieję życia, a ich sztuka rozświetlała świat. W podobny sposób pamięć o wstrząsie, jaki wywołała epidemia czarnej śmierci w średniowiecznej Europie, odcisnęła piętno na balecie Giselle, opowiadającym o miłości przekraczającej śmierć. Jego premiera w Operze Paryskiej 28 czerwca 1841 roku została przyjęta z niezwykłym entuzjazmem. Od tamtej pory Giselle wystawiano w Europie i na pozostałych kontynentach, aby pocieszyć i pokrzepić serca ludzi dotkniętych pandemią. Premierowe wykonanie Giselle to również opowieść o niezwykłym duchu kobiety, która dzięki tańcowi wymyka się powadze świata. Samotna i zmęczona publiczność oczekuje od artystów współczucia i pocieszenia. Jako tancerze i tancerki wierzymy, że trzepot naszych skrzydeł wlewa w serca miłośników i miłośniczek sztuki tańca nadzieję oraz dodaje odwagi niezbędnej do pokonania pandemii. Moje serce bije już szybciej.

Kang Sue-jin

Tłumaczenie tekstu orędzia dla Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca: Józef Jaskulski

 

Autorką polskiego orędzia jest Anna Hop. Tancerka, choreografka, związana z Polskim Baletem Narodowym. Pracuje jako choreograf i reżyser przy spektaklach dramatycznych, musicalach, operach i miniaturach filmowych. Od 2013 roku stale współpracuje z Działem Programów Edukacyjnych Teatru Wielkiego – Opery Narodowej prowadząc w ramach projektów edukacyjnych warsztaty i tworząc spektakle.

 

„Obyś żył w ciekawych czasach” głosi starożytna chińska klątwa. Nastały… ciekawe czasy. Trudne, tragiczne, ważne.

Trudne czasy kształtują silnych ludzi. Potraktujmy je jako możliwość. Możliwość sprawdzenia siebie i swojej wewnętrznej siły. Możliwość działania.

Sztuka i ludzie tańca nie pozostają obojętni wobec obecnych wydarzeń. Mamy swój język – ruch, który jest uniwersalny dla wszystkich ludzi. Operujemy narzędziem, które ma dużą moc. Doceńmy siłę przekazu sztuki tańca i zastanówmy się jak jej dobrze użyć na potrzeby obecnych czasów. Sztuka łączy, konsoliduje, rozwija, przynosi ukojenie, dobre przeżycia, jest wentylem emocji, pomaga oczyszczać i zrozumieć, oderwać się na chwilę od rzeczywistości i problemów nas otaczających. Zachęcam Państwa do rozwinięcia powyższej listy, przede wszystkim w działaniu.

To również doskonała okazja do przewartościowania swojego życia. Spojrzenia na siebie oraz swoje działania z innej, szerszej perspektywy. Zobaczenia prawdziwej skali problemów i rozgraniczenia co jest ważne, znaczące, a co błahe i niewarte uwagi. Docenienia jak dużo mamy i jak wspaniałą dziedziną sztuki mamy zaszczyt się zajmować. Zobaczenia szklanki do połowy pełnej.

Miałam pisać o tańcu, a piszę o życiu. Ale taniec to życie, nierozerwalnie ze sobą związane i wzajemnie oddziałujące. Z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca życzę nam wszystkim świata, w którym nadal będzie miejsce na sztukę, sztukę tańca i artystów.

Świata, w którym dalszy rozwój będzie możliwy i nie powstrzymamy.

Świata, w którym będziemy lepszymi gospodarzami, w którym ucząc się na błędach przeszłości nauczymy się ich nie powielać.

Anna Hop

 

 

W tym roku warto przeczytać także ukraińskie orędzie, które przygotował Anton Ovchinnikov – ukraiński tancerz, choreograf, reżyser, performer i edukator.

 

* * *

oto jak pędzą przez stepy przez pola konie nieokiełznane
ziemię rwą na kawałki piją wiatr depczą trawy zmięte

oto jak chodzą po miastach z kamieni ludzie o twarzach nieznanych
światłość pozostawiając tam gdzie o światłości już nikt nie pamięta

oto jak płyną ryby do krańca morza z prądami walcząc
ikrę składają lśnią srebrem rozpryskują bryzgi

oto jak biją serca gdy oczy z rozpaczy się wylewają
a nazajutrz z nich wyrastają strome słów obeliski

oto jak śniegi błękitne pokrywają lodem rysunki naskalne
przechowując pod swoim chłodem gorące tajny wieczności

oto jak ludzi czynią świętymi neurony lustrzane
wypełniając każdą komórkę uświadomieniem człowieczości

oto jak ptak rzuca się pierwszy by bronić swoje ptaszęta
zapytajcie go w czym kryje się moc i gdzie prawda się chowa

oto jak modli się do wszystkich bogów czyjaś matka przesądna święta
i jak milcząc idzie za swoich na szafot z ogoloną do skóry głową

oto jak rzeki niosą życie obmywają wodą dusze nieżywych
wypełniając się deszczami bez strachu że się staną bezwodne

oto jak szczerość rozbija serca oschłych i niewrażliwych
nie pozwalając szaleństwu i męstwu na odejście stąd bezpowrotne

Anton Owczinnikow, 14.04.2022, Kijów

Przełożył Andrij Saweneć

Zobacz przesłania z poprzednich lat: