Długość palców a twoja seksualność

Spójrz na swoją prawą dłoń. Czy Twój palec serdeczny jest dłuższy od palca wskazującego (lub odwrotnie)? Proporcja ta może mówić o twoich cechach seksualnych.

Te pomiary mogą dostarczyć informacji na temat środowiska hormonalnego, jakie panowało w łonie matki, zaledwie w kilka tygodni po twoim poczęciu, w czasie, gdy palce, i co ważniejsze twój mózg, zaczynały się rozwijać.

Ze względu na napływ hormonów płciowych w tej fazie życia prenatalnego, mężczyźni zwykle mają palec serdeczny nieco dłuższy, od palca wskazującego. U kobiet palce te są zazwyczaj tej samej długości lub nieco dłuższy jest palec wskazujący.

Palce są tymi częściami ciała, na których długość wpływ miały hormony – testosteron i estrogen produkowane w łonie matki (przez sam płód, a nie matkę).

Pomiędzy 8 a 14 tygodniem ciąży płód rozwija jajniki lub nadnercza zapewniające dziecku własne zasoby hormonów. Testosteron ma szczególne znaczenie w dalszym rozwoju dziecka, pobudzając rozwój narządów płciowych, a także hormonów wzrostu, które wpływają m.in. na wielkość palców. Naukowcy sądzą, że długość palców jest wskaźnikiem zróżnicowania poziomu hormonów w pierwszych etapach naszego życia.

Związek między długością palca wskazującego a hormonami prenatalnymi po raz pierwszy wykazał osiem lat temu John Manning, biolog z Uniwersytetu w Liverpoolu. Stwierdził, że palec wskazujący może być istotnym miernikiem w badaniu rozwijającego się mózgu dziecka.

„Wczesne hormony płciowe mają wpływ na organizację naszego mózgu, która pozostaje już na zawsze” tłumaczy. „Jednak to nie różnice między płciami są dla nas najciekawsze, lecz różnice w obrębie jednej płci.

Kobiety z „męską” długością palca wskazującego wykazują większą ilość cech męskich. Podobnie mężczyźni z charakterystyczną dla kobiet proporcją palców wykazują więcej „kobiecych” zachowań.”

Stwierdzono, że w grupie wiekowej między 2 a 4 rokiem życia istnieją silne korelacje między długością palców a zachowaniami płciowymi. Dziewczynki z męską proporcją palców wykazywały się większą nadpobudliwością i miały więcej problemów z rówieśnikami niż pozostałe dziewczynki. To samo badanie, opublikowane na łamach Early Human Development, wykazało, że chłopcy z palcami żeńskiego typu byli średnio bardziej emocjonalni niż inni chłopcy.

„Byli zazwyczaj bardziej wrażliwi” mówi Manning.

Poza genitaliami długość palców jest jedyną cechą fizyczną seksualnie dymorficzną – zmienną w zależności od płci, która nie zmienia się już w późniejszym życiu. Inne cechy seksualnie dymorficzne np. wzrost czy proporcja bioder do talii, nie pojawiają się na tak wczesnym etapie rozwoju człowieka.

„Wszystkie cechy seksualne, które możemy oglądać u dzieciaków, są efektem działania hormonów w życiu płodowym”.

Manning oraz inni naukowcy łączą proporcję długości palców również z innymi cechami psychofizycznymi: agresją, leworęcznością, chorobami serca, autyzmem i zaburzeniami koncentracji – czyli cechami, które są bardziej rozpowszechnione u mężczyzn.

Badania wskazują, że pojawiają się one najczęściej u mężczyzn z dłuższym niż przeciętnym palcem serdecznym. „Męski” wzór palców wydaje się u dziewcząt wzmagać predyspozycje do nadpobudliwości i autyzmu.

Niektórzy naukowcy uważają, że hormony płciowe w życiu prenatalnym są również częścią odpowiedzi na zagadkę homoseksualizmu.

Wysoki poziom testosteronu może programować mózg na pociągu do tej samej płci. Co ciekawe, badania pokazują, że największą zależność na homoseksualizm u kobiet ma poziom testosteronu w okresie ich życia prenatalnego niż jakikolwiek inny czynnik. Lesbijki bardziej niż pozostałe kobiety mają męską proporcję między palcami.

Dane dotyczące mężczyzn są jednak o wiele bardziej skomplikowane. Zdarza się hiper męska proporcja palców u homoseksualistów. Z drugiej strony analizy wykazują również występowania u gejów kobiecej proporcji. Wyniki wydają się jeszcze bardziej zagmatwane, gdy dołączy się aspekt geograficzny.

Różnice etniczne i rasowe również zdają się wpływać na proporcje palców, jednak naukowcy nie rozumieją na razie w jaki sposób.

 

Źródło: Psychology Today