Ile czasu przetrwałby człowiek na innych planetach Układu Słonecznego?

Oto jaki mają skład i jak wyglądają atmosfery na innych planetach naszego Układu Słonecznego.

Każda planeta, poza Merkurym, wytworzyła swoją unikalną otoczkę atmosferyczną. Różne warunki na planetach dają odmienne możliwości życia na powierzchni.

Merkury

Merkury tak naprawdę nie ma atmosfery w ścisłym tego słowa znaczeniu – jego atmosfera jest ponad bilion razy cieńsza niż ziemska.

Grawitacja na planecie wynosi około 38% grawitacji Ziemi, a więc nie jest ona zdolna do utrzymania atmosfery. Ponadto bliskość Słońca oznacza, że słoneczne wiatry mogą zwiewać gazy z powierzchni planety. Cząstki wiatru słonecznego są prawdopodobnie w największym stopniu odpowiedzialne za kształt atmosfery Merkurego.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 2 minuty.

Wenus

Wenus jest podobna do Ziemi pod kilkoma względami: gęstości, wielkości, masy i objętości. Jednak atmosfera jest tym, gdzie podobieństwa się kończą.

Ciśnienie atmosferyczne jest jakieś 92 razy większe niż na poziomie morza na Ziemi, a głównym gazem jest dwutlenek węgla – efekt dawnych erupcji wulkanicznych na powierzchni planety. Wyżej w atmosferze planeta posiada również chmury, które są mieszaniną dwutlenku siarki i kwasu siarkowego. Pod nimi znajduje się gruba warstwa dwutlenku węgla, który generuje na powierzchni planety intensywny efekt cieplarniany. Temperatura powierzchni Wenus wynosi około 480C – zbyt dużo do podtrzymania życia które znamy.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 1 sekundę.

Ziemia

Ziemska atmosfera składa się głównie z azotu i tlenu – są niezbędne dla życia, które rozwinęło się na planecie. Skład atmosfery jest bezpośrednią konsekwencją istnienia roślin. Pobierają one dwutlenek węgla i wydalają tlen w procesie fotosyntezy. Bez tego procesu procent dwutlenku węgla w atmosferze byłby znacznie wyższy.

Efekt cieplarniany, za który częściowa odpowiada dwutlenek węgla, wynika z tego, że cząsteczki gazów cieplarnianych pochłaniają promieniowanie podczerwone, które jest następnie odbijane w kierunku powierzchni Ziemi i otaczającej ją atmosfery. Bez tego naturalnego efektu ocieplenia temperatura na Ziemi byłaby znacznie niższa.

Efekt cieplarniany nie jest tym samym co globalne ocieplenie – to drugie to intensyfikacja naturalnego efektu cieplarnianego, poprzez emisję dodatkowych gazów cieplarnianych do atmosfery w wyniku działalności człowieka. Przykładem zwiększonego globalnego ocieplenia jest nasza sąsiadka Wenus.

Mars

Atmosfera Marsa podobnie jak w przypadku Wenus, składa się głównie z dwutlenku węgla.

Uwzględniając wspomniane skrajne efekty cieplne na Wenus, powstałe w wyniku wysokiego poziomu dwutlenku węgla, może wydawać się zaskakujące, że temperatura na powierzchni Marsa osiąga maksymalnie 35 ° C. Dzieje się tak, ponieważ atmosfera Marsa jest znacznie cieńsza niż Wenus, więc mimo iż proporcja dwutlenku węgla jest porównywalna, rzeczywiste stężenie jest znacznie niższe.

Zapylenie atmosfery daje planecie charakterystyczny wygląd.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 2 minuty.

Jowisz

Jowisz jest pierwszym z gazowych olbrzymów i największą planetą w Układzie Słonecznym. Jego atmosfera jest, co ciekawe, bardzo podobna do składu Słońca.

W przeciwieństwie do planet wewnętrznych, nie jest jasne, w którym punkcie atmosfera Jowisza zanika, a kiedy zaczyna się płynne wnętrze planety. Około jednej trzeciej drogi do jądra, ciśnienie jest wystarczająco wysokie aby wodór istniał jako ciecz metaliczna, która może przewodzić prąd. Jest ona odpowiedzialna za pole elektromagnetyczne Jowisza.

System naprzemiennych chmury zawiera różne ilości amoniaku, wody i związków siarki, a także złożonej siarki, fosforu i związków węgla.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 1 sekundę.

Saturn

Podobnie jak u Jowisza, górne warstwy chmur w atmosferze Saturna składają się głównie ze zlodowaciałego amoniaku, chmur wodorosiarczku amoniaku poniżej i wody na samym dole. Siarka obecna w powietrzu daje jasno żółty odcień chmurom.

Jednak najbardziej intrygującą atmosferę w Układzie Słonecznym ma księżyc Saturna Tytan, który jest jedyną bogatą w azot atmosferą poza Ziemią. To jedyne ciało w Układzie Słonecznym, na którym potwierdzono istnienie lodu wodnego. Jest również jedynym obiektem, na którym pada deszcz – choć jest to ciekły metan, zamiast wody. Szacuje się, że mijają wieki pomiędzy deszczami na poszczególnych partiach globu.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 1 sekundę.

Uran

Atmosfera Urana składa się głównie z wodoru i helu.

Nieco wyższy poziom metanu, zwłaszcza w górnych warstwach atmosfery, powoduje większą absorpcję światła czerwonego, co powoduje, że planeta przybiera niebiesko-błękitny kolor. Uran ma najzimniejszą atmosferę w Układzie Słonecznym, w przybliżeniu -224˚C i zawiera znacznie więcej lodu niż Jowisz i Saturn.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 1 sekundę.

Neptun

Niebieskie zabarwienie Neptuna jest częściowo wynikiem obecności metanu. Jednakże głębszy niebieski kolor jest związany z nieznanym składnikiem atmosfery.

Jako iż stratosfera Neptuna zawiera więcej gazowego węglowodoru niż Uran, jego temperatura jest nieznacznie wyższa. Neptun jest także domem dla najsilniejszych wiatrów w układzie słonecznym, wiejących z ich prędkością 600 metrów na sekundę.

Człowiek bez skafandra przetrwałby tu… mniej niż 1 sekundę.

Pluton (niezaliczany obecnie jako planeta)

Jego atmosfera istnieje tylko wtedy, gdy Pluton znajduje się w najbliższej odległości od słońca. Gdy planeta oddala się od gwiazdy ulega ona zamrożeniu. Skalda się niemal wyłącznie z azotu z niewielkimi domieszkami metanu i dwutlenku węgla.