Jeśli twoja grupa krwi ma wskaźnik Rh- należysz do wyjątkowej części naszej populacji

Co tak w zasadzie oznacza czynnik Rh w krwi?

Ludzkie grupy krwi, prócz zakwalifikowania do jednej z grup A, B, AB oraz 0, dzielą się jeszcze ze względu na drugi czynnik – obecności specyficznego typu przeciwciał na powierzchni czerwonych krwinek (erytrocytów), dzieląc się na dwie grupy: Rh+ oraz Rh-.

Najpopularniejszym antygenem w układzie Rh jest tzw. antygen D. Osoby, które go posiadają na powierzchni erytrocytów, określane są jako Rhesus pozytywne (Rh+), jednak dla ok. 20% naszej populacji erytrocyty nie reagują z surowicą anty-D. Osoby takie określa się mianem Rhesus negatywnych (Rh-).

Określenie czynnika Rh jest istotne pod kątem badań prenatalnych – w przypadku, gdy jeden z rodziców ma wynik pozytywny a drugi negatywny, może dojść do tzw. konfliktu serologicznego. Gdy matka ma krew z czynnikiem Rh(-), a ojciec Rh(+), jeśli dziecko odziedziczy po ojcu obecność antygenu D, organizm matki będzie postrzegał dziecko jako coś obcego i zaatakuje je przeciwciałami. 

Na szczęście współczesna medycyna ma rozwiązania na tego rodzaju problemy.

Krew z negatywnym czynnikiem Rh ma zupełnie inny skład odpornościowy niż ten z Rh(+). Prowadzi się badania i eksperymenty naukowe zmierzające do znalezienia nowych szczepionek, na które Rh(-) bywają oporne.

Jednym z najciekawszych aspektów istnienia czynnika Rhesus jest zrozumienie, skąd takie rozróżnienie wzięło się wśród ludzi?

Nasza krew jest jednym z tych elementów, który przez wieki był najmniej podatny na mutacje i zmiany. Pytanie więc, skąd wziął się negatywny odczyn Rh? Naukowcy od wielu lat próbują znaleźć rozwiązanie tej zagadki. Niektóre dowody sugerują, że mógł on pojawić się jakieś 35 tysięcy lat temu oraz że był związany z jedną grupą ludzi lub plemieniem.

Co ciekawe grupa Rh(-) jest szczególnie rozpowszechniona wśród mieszkańców kontynentu europejskiego – duża koncentracja występuje szczególnie na terenach północnej Hiszpanii i południowej Francji, czyli na terenie Kraju Basków. Wynik ten często występuje wśród potomków wschodnioeuropejskich Żydów.

Łącznie 40-45% Europejczyków ma negatywny wynik czynnika Rh, podczas gdy dla populacji Afryki wynosi on jedynie 3%, dla Azjatów i rdzennych mieszkańców kontynentu amerykańskiego zaledwie 1%. Wydaje się więc, że to właśnie wśród ludności Europy (lub Kaukazu) mutacja pojawiła się po raz pierwszy.

Jedna z najbardziej niesamowitych interpretacji tej odmienności zakłada, że została ona wprowadzona do populacji przez obce organizmy. Nie chodzi jednak o bakterie… a o anioły!

W hebrajskiej tradycji znaleźć można wzmianki o nefilimach – aniołach, potomkach Boga, którzy zasiedlali ziemię, łącząc się z ludzkimi kobietami. To, co ich charakteryzowało to odmienne cechy fizyczne: olbrzymi wzrost, wyższe IQ, bardziej wrażliwe i wyostrzone zmysły, niższa temperatura ciała, wyższe ciśnienie krwi, zwiększone występowanie zdolności intuicyjnych, głównie niebieskie lub zielone oczy, czerwone lub rudawe włosy, zwiększona wrażliwość na działanie promieni słonecznych i ciepła oraz dodatkowy kręg.

W języku hebrajskim słowo Nephilim oznacza dosłownie „spadać”, może więc odnosić się do upadłego anioła. Wielkie księgi bliskowschodniego kręgu kulturowego: Biblia, Talmud i Koran wszystkie mówią o upadłych aniołach, które niegdyś władały ziemią i zasiedlały ją (szczególne na terenach Europy), płodząc potomstwo z ziemskimi kobietami.

Nefilimi pojawiają się w Księdze Rodzaju bezpośrednio przed opisem potopu. Po wypędzeniu Adama i Ewy z raju ludzkość zaczęła się mnożyć. „Synowie Boga” brali sobie za żony córki człowiecze. Wzmianki o olbrzymach pojawiają się w Starym Testamencie kilka razy, m.in. w Księdze Mądrości Syracha, oraz w Księdze Liczb, gdzie pojawią się informacje, że w Kanaanie żyli „potomkowie olbrzymów”.

Czy upadłe anioły to przybysze z innych planet? Wiele starożytnych tekstów, w tym Biblia wspiera teorię o pozaziemskich istotach, które „zeszły na ziemię”. Wiele opowieści w starożytnych tekstach, zwłaszcza tekstach przedchrześcijańskich, mów o rasie, która „przyszła z nieba na ziemię”. Szczególnie dużo informacji na ten temat dostarcza Księga Henocha, apokryficzna hebrajska księga, która nie stała się oficjalną częścią Biblii. Zdaniem niektórych badaczy Henoch może być utożsamiany z postacią Abrahama, wnosząc nowe spojrzenie na biblijnego patriarchę.

W Biblii jednak równie często pojawiają się wzmianki o aniołach. Istoty te opisywane są nawet w Nowym Testamencie jako nadrzędne człowiekowi, duchowe istotny, obdarzone wiedzą duchową, mogące czynić cuda.

Łączenie nauki, religii i mitologii może dawać niezwykle ciekawe efekty :)

Tymczasem pytanie, skąd pochodzi Rh(-) cały czas nurtuje naukowców.